نامحرمانه

خونی که در رگ ماست هدیه به رهبر ماست

نامحرمانه

خونی که در رگ ماست هدیه به رهبر ماست

امام خمینی(ره): هاشمی رفسنجانی دروغ می‌گوید

اپیزود نخست: دیشب خواب عجیبی دیدم. حضرت امام خمینی(ره) به خوابم آمدند و در حالی که در خواب می‏دانستم ایشان در قید حیات نیستند، خیلی به من لطف داشتند. بعد فرمودند:«نامحرمانه‏ات خیلی خوب است و من هر روز می‏خوانم.» بعد از این جانب خواستند مطلبی را در وبلاگ بنویسم.

ایشان فرمودند:«چون تو رزمنده و جانباز شیمیایی هستی، حرفت به غایت تأثیر گذار است. برو در وبلاگت بنویس هاشمی رفسنجانی دروغ می‏گوید.:» گفتم:«چه چیز را دروغ می‏گوید؟» گفتند:«به مزار من آمده و در حضور من گفته که خمینی در ماه مبارک به خوابش رفته. بنویس غلط کرده است. بنویس من اگر دلم هم بخواهد به خواب او هم بروم و نصیحتش کنم اذن ندارم!» گفتم:«ای امام! من نمی‏دانم او دقیقا چه گفته تا بتوانم مطلب را پرورش دهم؟» ایشان فرمودند:«برو در سایت جماران بخوان.» بعد فرمودند:«از قول من بنویس مگر من بارها به تو نگفتم که سیاست مختلط با دروغ را اسلام قبول ندارد؟ اما تو چند بار گوش ندادی و نتیجه‏اش را هم دیدی و ما هم دیدیدم. مگر ندیدی آن وقت‏ها که بچه‏هایت کوچک بودند چقدر به دیگران سفارش می‏کردم مراقب رفتار بچه‏هایتان باشید؟ مگر یادت رفته یک بار من و تو با هم بودیم، همان روزی که یک کلت درآوردی و کناری گذاشتی و گفتی این سلاح را از سوریه برایت آورده‏اند. آن روز در مورد آقای [...] گفتم ایشان که امروز پای حکم اعدام پسرش را امضا کرده مسلمان واقعی است؟ چرا مواظب اهل بیت خودت نیستی؟» بعد امام(ره) فرمودند:«بنویس مگر یادت رفته چقدر سفارش خامنه‏ای را به تو کردم. حالا که او ولی فقیه مسلمین هم هست. مگر تو نمی‏دانی که اطاعت از او فرض است؟ چرا خلاف عمل می‏کنی؟»

به یاد سیدحسن افتادم و خواستم در مورد او سؤال کنم، اما زبانم نچرخید. امام(ره) انگار ذهنم را خوانده باشند گفتند:«برای او به شما پیغامی ندارم» و اضافه کردند:«حجت بر او تمام است». بعد خواستند بروند که گفتم لطفا مرا هم راهنمایی کنید. فرمودند: مشکلت چیست؟ گفتم: زندگی‏ام راضی‏ام نمی‏کند. دلم هوای جبهه و شهادت را دارد اما آن فضای معنوی جبهه‏ها در شهر پیدا نمی‏شود. فرمودند:«گناه هم می‏کنی؟» گفتم:«زیاد.» گفتند:«توبه کن!» گریه کردم و از خواب بیدار شدم.  

  

اپیزود دوم: آیا  شما اپیزود اول را باور دارید؟ آیا آن را رد می‏کنید؟ آیا از امیر عباس مدرک می‏خواهید؟ درست است. شما حق دارید به همین راحتی خواب مرا رد کنید. می‏توانید مدعی باشید که دروغ می‏گویم. اگر بخواهید به بنده ارفاق کنید، می‏توانید بگویید حتی اگر دقیقاً این خواب را هم دیده باشی، باز خواب تو حجت نیست. می‏توانید بگویید برای خودت هم اگر حجت باشد، اما برای ما حجت نیست.

به همین دلیل سخن ما با حجة الاسلام هاشمی رفسنجانی که در مرقد امام(ره) به نقل خواب پرداخته است، همین است. آقای هاشمی! شما به چه حقی این همه بیانات مستند حضرت امام(ره) را رها کرده‏اید و به تعریف خواب‏هایی پرداخته‏اید که ما اجازه داریم از اصل وجودش را قبول نکنیم؟ آیا هیچ کلام مستندی از حضرت امام خمینی(ره) که سازگار با شرایط کنونی جامعه باشد، سراغ نداشتید؟ یا اینکه برای فرار از واقعیت موجود، مصلحت را سیر در فضای وهم آلود خواب تشخیص دادید؟ شما خودتان هم در هنگام تعریف خواب گفته‏اید:«البته اینها خواب هستند و نمیشود اینها را حجت دانست»، سلّمنا، پس چرا با تعریف خواب‏های بی‏اهمیت که هیچ حجت شرعی، عرفی و عقلی ندارد، وقت مردم را می‏گیرید؟ ما حق داریم از شما همراهی با نظام مقدس جمهوری اسلامی و سربازی ولایت فقیه را مطالبه کنیم. ما از شما می‏خواهیم به جای این حاشیه رفتن‏ها به تکلیف خود عمل کنید. بعد از همراهی با ولایت به عنوان یک سرباز – و نه به عنوان همرزم قدیمی و مدعی سهم‏خواهی از قانون و مردم و بیت المال – از شما مطالبه می‏کنیم که دست از یاری منافقین و فتنه‏گران بردارید و آنها را محکوم کنید و خود برایشان طراحی نقشه نکنید و در سینه‏های بیمار، آتش ندمید و آتشفشانی را که خود روشن کرده‏اید به رخ مقام معظم ولایت نکشید! از شما انتظار داریم واقعاً انقلابی و ولایتمدار باشید و گرنه شما که می‏دانید پاسخ نهایی این ملت به آنها که از ولایت می‏برند چه خواهد بود؟!  

  

 

اپیزود سوم: این جانب احترام زاید الوصفی برای خانواده محترم شهدا قائل هستم. ما هرچه داریم از شهداست و محترم‏ترین قشر جامعه را ایشان می‏دانم. اما گاه در میان هزاران، موردی پیدا می‏شود که پشت پا به راه و رسم عزیزانشان می‏زند.

ماجرا از این قرار است که چندین سال پیش (اتفاقاً در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی) داماد ما یک منزل مسکونی را برای خرید قولنامه کرده بود. مالک که همسر یک شهید بود و به گفته خودش به همراه برادرش در بنگاه حاضر می‏شد. مرد مذکور همواره بی‏سیمی به همراه داشت و می‏گفت اطلاعاتی است. تا معامله به مرحله ثبت رسمی برسد، مبلغ قابل توجهی به بهای ساختمان اضافه شد. همسر شهید با بالارفتن قیمت خواستار فسخ قولنامه بدون پرداخت مبلغ واقولی شده بود و گفته بود که همسرم به خوابم آمده و گفته که به خاطر بچه‏ها خانه را نفروش. خواهر بنده و دامادمان با اینکه می‏دانستند او راست نمی‏گوید، ولی با این اوضاع خجالت می‏کشیدند خلاف ادعای او سخنی بگویند. همسر شهید منزل دیگری متعلق به خودش را در نقطه‏ای دیگر از شهر معرفی کرده بود و به قیمت روز (با کلی ضرری که شامل حال داماد ما شده بود) قولنامه کرده بودند. تا اینکه روند صعودی قیمت املاک ادامه داشت و حاج‏خانم باز هم یاد خواب دیدن افتاد. خواهرم با بنده تماس گرفت و گفت:«در بنگاه هستیم و همسرشهید می‏گوید که همسرم را خواب دیده‏ام و گفته است که اصلاً از فروش ساختمان منصرف شو.» خواهرم همچنین گفت:«ما در این چند ماه به خاطر معطل کردن این زن و بالارفتن قیمت‏ها کلی عقب افتاده‏ایم، اگر از ابتدا با شخص دیگری معامله کرده بودیم، اکنون کلی جلو بودیم.» به خواهرم گفتم:«بگو باید فکر کنیم و روز دیگری را در بنگاه قرار بگذار.» ایشان پرسید:«طرحت چیست؟» گفتم:«فعلا قرار را به تعویق بیندازید.» از آنجا که از ابتدا معلوم بود آن شخص بی‏سیم به دست هر که باشد اطلاعاتی نیست، از دوستان خواستم آمارش را دربیاورند.

از قضا آن شخص در سازمان منابع طبیعی کار می‏کرد نه اطلاعات و ثانیاً برادر حاج‏خانم نبود، بلکه شوهر او بود و برای اینکه حقوق زن از بنیاد شهید قطع نشود، موضوع را علنی نکرده بودند! به خواهرم گفتم:«وقتی رفتید بنگاه بگو من شوهرت را خواب دیده‏ام و گفته زنم دروغ می‏گوید و معامله را به هم نزنید. اگر اعتراض کرد بگویید شوهرت گفته این مرد هم که در بنگاه است نه اطلاعاتی است و نه برادرت.» اگر باز سماجت کردند، تماس بگیر تا اطلاعات دقیق‏تر بدهم. در بنگاه حاضر شده بودند و موضوع خواب و دروغ حاج خانم را که گفته بودند، حاج خانم ابتدا شلوغ‏کاری کرده بود و بعد آنها بدون اشاره به موضوع شغل، گفته بودند:«اگر این مرد برادرت است بگو کارت شناسایی ارائه کند.» در این حین و در شلوغی، معلوم نشده بود که آن مرد بی‏نوا چگونه و چه زمان از بنگاه متواری شده است. باری معامله فسخ نشد و دروغ‏گو رسوا گشت.

آری عزیزان، دروغ‏گو دشمن خداست و سرنوشتی جز رسوایی در انتظار او نخواهد بود. 

 

لینک مرتبط: هاشمی رفسنجانی شکستنی است [لینک]

سه شعر متعهد در محکومیت هتک حرمت قرآن کریم

اشاره: قطعه شعر مندرج در یادداشت قبل [لینک] که ایرادهایی نیز داشت، مورد توجه دوستان قرار گرفت. تصمیم گرفتم سه قطعه شعر از شاعران متعهد کشورمان که در محکومیت عمل ننگین و ضد بشری هتک قرآن کریم سروده شده است، تقدیم کنم.

به کشیشی که خودسوزی کرد در فلوریدا...

علیرضا قزوه

اگر خدا بخواهد

ابرهه می‌سوزد در فلوریدا

و آب می‌پاشد بر سر آتش

حالا از ونکور تا کشمیر

مردم به خیابان ریخته‌اند

کشیش بی‌کششی بودی

آقای جونز!

بدان خیال که سوزد کتاب در آتش

دوباره ابرهه‌ای ریخت آب در آتش

کشیش بی‌کششی بودی که فکر می‌کردی

آفتاب را می‌توان سوزاند

و ذره‌بین گرفتی

تا پشت دست خورشید را بسوزانی

خیال کردی قرآن پاک سوختنی‌ست

خیال کردی اگر آفتاب در آتش...

کشیش بی‌کششی بودی که کبریت کشیدی بر خودت

الا برادر شیخ النجد

کشیش بی‌کشش! از کوشش تو و ابلیس

تو را نصیب چه شد؟ جز عذاب در آتش

همراه ریش و ریشه‌ی تو

سبیل خنده‌دار تو هم سوخت

چرا که:

چراغ از آن خدا بود و پف از آن تو،

شد

دعای سوختگان مستجاب در آتش

پیش از تو نیز

برادران حاتم طائی

رفتند و

پاشیدند و

دود شدند

درون چشمه‌ی زمزم چه می‌کنی استاد!

بهوش باش نپاشی شراب در آتش

کشیش بی‌کششی هستی

رانده از کلیسا و

مانده از معبد

کتاب کفر به کف داری این نه انجیل است

برو به دشمنی این کتاب در آتش

حمالة الحطب شده‌ای آقای جونز!

می‌بینی چه راحت شاعران سبیل تو را دود می‌دهند

تنها در کتاب رکوردها

احمق‌ترین شدی

تنها دنیا به تو خندید

و شاعری سرود:

نصیب نیست تو را جز همین که هیمه شوی

تو کم ز هیزم خشکی، بخواب در آتش!

بخواب آقای جونز!

پماد سوختگی فردا

از تل‌آویو خواهد رسید!

***

به بهانه هتک حرمت قرآن عزیز

کمال رستمعلی

 

جهان فندک نحس تو را خوب می‌شناسد

و جیب لعنتی‌ات را

که آتش چپانده‌ای در آن.

تا به جای تو فکر کند

و تصمیم بگیرد کلمات ِ بهار را بسوزاند.

لبه کلاهت را ببر بالاتر دلقک!

تا همه ببینند

تو تکراری‌ترین حشره‌ای هستی

که جهان می‌شناسد!

رو به دوربین می‌گیری ورقه‌ای را

و نمرود ناامید به هیزم‌های تو می‌نگرد

ورقه‌ای را بلند می‌کنی

و کلمات ِ مریم از مردم ِ شهرت رو می‌گیرند

ایستگاه هواشناسی بی بی سی

از پیش‌بینی نوح عاجز است

خیلی زود

سنگینی آن برگه چند گرمی

له‌ات خواهد کرد

و فندک نحست هر چقدر هم ارزان خریده باشی اش

گران تمام می‌شود برایت!

کلمات ِ بهار نمی‌سوزند

کلمات ِ بهار بر چهره سیاهان می‌وزند

و بر دست‌های زنان و کودکان

و بدون آنکه شرافت خود را به شرکت‌های کشورت بفروشند

در قاره‌ها و جزیره‌ها و شهرها

از میان دره‌ها و فلات‌ها

عطر خود را منتشر می‌کنند

کلمات بهار این گونه‌اند حشره بی‌ارزش!

شبکه‌های خبری کشورت

چنان احمقی از تو ساخته‌اند

که اصرار داری

ابراهیم را باز به آتش بیفکنی

***

آتش بگیر

حامد حجتی

 

قرآن به نیزه بود علی گفت ای جهان

قرآن ناطق است کنون در حضورتان

 

این برگ‌های مصحف قرآن که بر نی است

در جان من نشانده خداوند آسمان

 

قرآن منم که آیه تطهیر با من است

قرآن علی است سوره کوثر عدیل آن

 

در پلک‌های من شب «والیل» روز شد

«والشمس» از نگاه پر از نور من عیان

 

تکرار آیه‌های «هم الغالبون» منم

«یا ایها الذین» گرفتار در زمان

 

قرآن ناطق است علی تا همیشه‌ها

قرآن کاغذی است که بر نیزه‌ها روان

 

آیات نور در تب آن سینه مانده است

نازل شده است حضرت باری به قلبمان

 

«فاصبرعلی... »تمام سخن‌های پوچ و پست

«سبّح بحمد ربِ» خداوند لا مکان

 

«وَأمُر» به عشق پاک خداوند «و اصطبر»

عبرت بگیر از شب تاریک کافران

 

قرآن هدایت است به آن سوی«من یشاء»

پرواز می دهد دل و دین را به کهکشان

 

آتش به مصحف نبوی داغ تازه نیست

تاریخ هم گواه بزرگی است توامان

 

قرآن و عترت است دو بال نبی حق

آتش فتاده است دوباره به جان آن

 

نی‌زار خاندان علی عین مصحف است

آتش زدند باز بر این حجم نی ستان

 

تاریخ هم گواه بزرگی است بعد از این

می‌سوخت مصحف دل مولای عاشقان

 

زهرا مگر که سوره کوثر نبود؟ بود؟

زهرا مگر نبود شب قدر این جهان؟

 

زهرا مگر مباهله کفر و دین نبود؟

زهرا مگر که کیست؟ همان سید زنان

 

آتش به آیه‌های وجودش چرا زدند؟

چون می‌وزید عطر خوش سوره‌ها از آن

 

تاریخ گفته است که ای خیل مومنان

قرآن چراغ روشن هر روزهایتان

 

«دی شیخ گرد شهر همی گشت با چراغ

کز دیو و دد ملولم و انسان...» بمان بمان

 

وقتی چراغ روشن ما مصحف علی است

وقتی جهان به نور علی هست روشنان

 

راه درست راه نگاه پیمبر است

حیدر در این مقام، نبی را نگاهبان

 

در آتش وجود علی کربلا گداخت

خون حسین شد سپر جان خاکیان

 

تا دامن سه ساله او در عطش نسوخت

کی می‌رسد برای ابد کس به دادمان

 

آتش به مصحف نبوی داغ تازه نیست

تاریخ هم گواه بزرگی است بی‌امان

 

ما زخم خوردگان دل از دست داده‌ایم

آتش شده است بهر دل ما چو گلسِتان

 

حالا هزار و چهار صد و چند آتش است

این آتشی که باز رسید از گذشتگان

 

قرآن درون سینه ما خانه کرده است

آتش بیاورید و بسوزید قلب‌مان

 

در سوختن مرام مسلمانی‌ام هنوز

بوی خلیل می‌دهد این قصه را بخوان

 

آتش بیاورید که آتش فشان شوم

یک سیل پر گداز ز قلبم شود روان

 

قرآن نسوخته است و نمی‌سوزد و هنوز

بانگ «لَهم عذابُ الیم» است بانگمان

 

اللهُ نور... نورِ سموات بر زمین

قرآن کتاب آینه نور عاشقان

 

مصباح در زُجاجه‌ای از نور و نار هست

قرآن چراغ روشن خورشید پاسبان

 

لا شرق و غرب، کوکبِ دُرّی است این درخت

طوری است در تجلی شب‌های بی‌شبان

 

در خانه‌ای که نور هدایت وزیده است

باید گرفت آتش عشق تو در میان

 

خون می‌چکد ز ناخن دجّاله‌های قرن

تا آنکه در محاصره گیرند انس و جان

 

قرآن برای مردم جغرافیای خاک

یک پنجره است رو به فراخی آسمان

 

این پنجره گشوده شود مست می‌کند

جان تمام خسته دلان را در این زمان

 

آتش بهانه‌ای است که خاکسترش کنند

غافل از اینکه هُرم عطش می‌شود عیان

 

«آتش بگیر تا که بدانی چه می‌کشم»

در قرن قحط‌سالی نامردی جهان

شعری از غلامرضا دولتی خطاب به دشمنان انسانیت

اشاره: اگر چه قطعه زیر ضعف‏هایی دارد ولی خواندنش خالی از لطف نیست. این شعر را نخستین بار غلامرضا دولتی در بخش نظرات خبر پیام ولی امر مسلمین در پی هتک حرمت قران کریم، در سایت رجانیوز درج کرده است، اما نگفته سروده خودش می‏باشد یا از جایی وام گرفته است. غلامرضا دولتی دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی و عضو شورای شهر چهارمحل از استان گیلان می‏باشد. به عبارتی این یادداشت، عین کامنت علامرضا دولتی در رجانیوز است.

قطعه شعری خطاب به صهیونیستهای مسیحی

                چون پست وزبون وبی مقدارید                    دلخوش به اهانت قرآنید

                برگو به سران فتنه صهیونی                       الحق که شما ملحد وبی ایمانید

                ازبس که وجودتان پر کینه است                  ناقص زخرد, زروح ودل بیمارید

                دیگر زحقوق و از بشر دم نزنید                    زیراکه شما دشمن هر انسانید

                دیگر نبرید نام زعیسی و کلیم                     زیرا که زدین حق شما بیزارید

                سالوس وریا نیز نسازد به شما                   نفرین به شماکه درجهان رسوائید

                کس مثل شما زبون وبیچاره نشد                ازبس که زراه حق گمراهید

                نه پیروشیطان ونه یاریگر او                         معلوم شد امروز که خود,شیطانید

                آنقدر پی بهشت شدّاد شدید                     در روز جزا مخلّد اندر نارید

                چون پست وزبون وبی مقدارید                    دلخوش به اهانت قرآنید 

 

لینک مرتبط: سه شعر متعهد در محکومیت هتک قرآن کریم [لینک]  

همرنگ جماعت نباشید

اگر شما به اندازه‏ی کافی از فکر خود استفاده می‏کنید و به عبارتی اگر فردی معقول و اندیشمند هستید، و همچنین اگر به دستورات الهی توجه دارید و آنها را به کار می‏بندید، نگران نباشید که دیگران شما را غیر عادی بدانند.

  

واقعیتِ جهانی که در آن زندگی می‏کنیم این است که بیشتر مردم در مسیر غلط حرکت می‏کنند. به همین دلیل، تنظیم کورکورانه‏ی رفتار و حرکت خود با اجتماع، چه بسا شما را به بیراهه ببرد. شیخ شهید ثانی اشراق، حضرت علامه مطهری(ره) بارها به ضرب المثل «خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو» خرده گرفته است و در جایی گفته است:«مسئله‏ی دیگر مسئله عدد است. انسان همان‏طور که گوسفندصفت از گذشتگان پیروى مى‏کند، در مقابل جمع و عدد که قرار مى‏گیرد مى‏خواهد همرنگ جماعت شود. مى‏گویند:"خواهى نشوى رسوا همرنگ جماعت شو". وقتى جماعت رسوا باشد، همرنگ جماعت شدن رسوا شدن است. ولى در انسان تمایل به اینکه همرنگ جمع شود زیاد است‏.» ۱ و ظاهراً ایشان در مقابل ضرب المثل فوق آورده است:«خواهی نشوی همرنگ، رسوای جماعت شو».

مشخص است که همچون امروز، در طول تاریخ همواره اکثریت مردم در پی کسب دنیا و مقام و شهرت بوده‏اند و تقواپیشگان، مخلصین، مجاهدان و دانشمندان همواره بخش کوچکی از جامعه بشری را تشکیل داده‏اند. ضمن اینکه دنیاطلبان همیشه برای رفتار خود توجیهات عقلی، منطقی، اجتماعی و فلسفی تراشیده‏اند و چون عده بیشتری در اجتماع دارند، خیلی وقت‏ها خود را محق جلوه داده، به تخطئه و گاه تمسخر اقلیت راستین پرداخته‏اند!

  

باید توجه داشت که – با ساده کردن شرایط - تفاوت رویه‏ی فرد با اجتماع در یکی از حالات زیر متصور است:

الف- گاهی حق با اجتماع است. در این صورت عقل سلیم حکم می‏کند که فرد به اشتباه خود پی ببرد و با جامعه اسلامی همراه شود.

ب- اغلب حق با فرد است. اینجاست که آدمی باید بداند در مقابل اجتماع مجبور نیست و هویت دینی و انسانی هر فرد، به او در برابر روح حاکم بر جامعه استقلال داده است. در قیامت نیز  آدمی با توجه به دارا بودن همین آزادی و استقلال مورد محاسبه قرار می‏گیرد. از این رو کسی که مسیر خود را بر اساس آموزه‏های دینی و خردمندانه انتخاب کرده است، نباید شرمنده باشد و یا از هجمه‏های اصحاب دنیا بترسد، بلکه باید با توکل به خدای لایزال، در رفتار عقلانی و خداپسندانه‏ی خود ثابت قدم باشد و بداند که وعده‏ی الهی قطعاً محقق خواهد شد که «العاقبة للمتّقین».

ج- گاهی شرایط علی السویه و متشابه است. به این معنی که اگرچه فرد مرتکب اشتباهی نشده است، اما روح حاکم بر اجتماع نیز در این مورد خطایی ندارد. در اینجا شایسته‏تر است که فرد خود را با اجتماع هماهنگ سازد، اما اگر بنا به یک سلسله دلایل روانی و حسّی، به روش خود دلبستگی دارد، به این معنی که با در پیش گرفتن این رفتار، نشاطی برای انجام دیگر تکالیف خود به دست می‏آورد، باز باید به روش خود پایبند باشد و از اینکه دیگران او را غیرعادی بدانند واهمه نداشته باشد.

د- ممکن است روح حاکم بر اجتماع و فرد، هر دو در مسیر اشتباه باشند. انسان همواره باید مراقب باشد تا در برابر اشتباهات اجتماع، صبور و خوددار باشد و بنا به تلافی یا از روی غفلت، خود مرتکب اشتباهات دیگر نشود و همان گونه که در ابتدای بحث اشاره شد، توجه به دستورات الهی و حاکم نمودن عقلانیت، آدمی را به ساحل نجات خواهد رساند.

ه- گاهی اجتماع در مسیر درست حرکت می‏کند ولی فرد نیز شیوه‏ای بهتر و کارآمدتر یافته است. این جدی‏ترین مناقشه‏ی فرد و اجتماع است! اینجاست که خیلی‏ها فرد را مورد عتاب و گاه تمسخر و تحمیق قرار می‏دهند و با این استدلال که «آیا این همه آدم اشتباه می‏کنند؟» به این نتیجه می‏رسند که فرد لجباز، احمق و یا دیوانه است. غافل از اینکه اگر چه جامعه ره به خطا نمی‏رود، اما فرد به دلیل نخبگی و اندیشمند بودن، به شیوه‏ای برتر رسیده است. در این حالت اگر تزلزل شخصیتی در او وجود داشته باشد، یا تسلیم جو و جامعه می‏شود و یا دست کم همّ و غمّ خود را قانع ساختن مردم قرار می‏دهد و از ادامه مسیر باز می‏ماند. هرچند تعامل با اجتماع امری لازم است، ولی باید این تعامل در حدی باشد که فرد را از ادامه حرکت باز ندارد و همواره حرکت در مسیر رشد و تعالی را حفظ نماید و اجازه دهد جامعه در وقت خود حقایق را دریابد.

   

آنچه بسیار قابل تأمل است اینکه قرآن مجید همواره مؤمنین را کم و گمراهان را بسیار می‏شمارد. برای نمونه و قرابت ذهن، و بدون اشاره به تفسیر، به این چند مورد که برخی چند بار در قرآن تکرار شده‏اند، توجه کنید:

بَلْ کانُوا لا یَفْقَهُونَ إِلاَّ قَلیلاً. نه، اینان جز اندکى نمى‏فهمند.  (فتح –  15)

قَلیلاً ما تُؤْمِنُونَ. چه اندک ایمان مى‏آورید. (الحاقه - 41)

ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلاَّ قَلیلاً مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ. ولى جز اندکى از شما، پشت کردید و شمایید روى‏گردانندگان. (بقره – 83)

فَلا یُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَلیلاً. و جز اندکى ایمان نیاورند. (نسا - 46)

وَ لا یَذْکُرُونَ اللَّهَ إِلاَّ قَلیلاً. و (در نماز) - جز اندکى- خداى را یاد نکنند. (نسا - 142)

قَلیلاً ما تَذَکَّرُونَ. شما چه اندک پند مى‏پذیرید. (اعراف – 3) و (نمل – 22) و (الحاقه – 42)

قَلیلاً ما تَشْکُرُونَ. چه اندک سپاس مى‏گزارید. (اعراف – 10) و (مؤمنون – 87) و (سجده - 9 ) و (الملک - 23)

قَلیلاً ما تَتَذَکَّرُونَ. چه اندک پند مى‏پذیرید. (غافر – 58)

  

و در مقابل:

وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ. ولیکن بیشترشان جاهل اند.  (انعام  - 111)

وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَعْلَمُونَ. ولى بیشترین‏شان نمى‏دانند. (انعام - 37) و (اعراف – 131) و (انفال – 34) و (یونس – 55) و (قصص – 13) و (قصص – 57) و (زمر – 49) و (دخان – 39) و (طور – 47)

وَ لا تَجدُ أَکْثَرَهُمْ شاکِرینَ. و بیشترین‏شان را شکرگزار نخواهى یافت. (اعراف - 17)

وَ ما وَجَدْنا لِأَکْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ وَ إِنْ وَجَدْنا أَکْثَرَهُمْ لَفاسِقینَ. در بیشترین‏شان وفاى به عهد نیافتیم و بیشترین را جز نافرمانان ندیدیم.  (اعراف - 102)

وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَشْکُرُونَ. ولى بیشترین‏شان شکر نمى‏گویند. (یونس – 60) و (نمل – 73)

أمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَکْثَرَهُمْ یَسْمَعُونَ أَوْ یَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلاَّ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبیلاً. یا گمان کرده‏اى که بیشترین‏شان مى‏شنوند و مى‏فهمند؟ اینان چون چارپایانى بیش نیستند، بلکه از چارپایان هم گمراه‏ترند. (فرقان - 44)

  

 

اگر بنا باشد برای حالات مختلف مثال آورده شود، این یادداشت بسیار طولانی خواهد شد، اما باز هم برای قرابت ذهن به یک نمونه مهم اشاره می‏شود. همه شیعیان می‏دانند که قیام بزرگ حضرت حجت(علیه آلاف التحیّة و الثناء) به همراهی 313 یار راستین محقق خواهد شد. مردان خودساخته و نمونه‏ای که هیچ‏گاه از روح حاکم بر اجتماع پیروی نخواهند کرد. چه اگر به جز این می‏بود، و اگر آحاد جامعه خالصانه در مسیر درست حرکت می‏کردند، در طول تاریخ و پس از نسل‏های مختلف، می‏بایست عدد یاران حضرت مهدی(عج) بسیار بیش از این 313 تن باشد. اما باز می‏بینیم که زمان گذشته است و سال‏ها از پس سال‏ها آمده و سپری شده‏اند، اما هنوز فهرست 313 یار راستین آن حضرت، تکمیل نشده است.

این یادداشت را با دو بیت شعر زیبا و معروف به پایان می‏رسانم که: 

  

قـطـعـه‏ی گـم شده‏ای از پـر پـرواز کـم است             یـازده بــار شمـردیـم و یـکی بــاز کـم است

این همه آب که جاری است نه اقیانوس است      ‏‏‏  عـرق شرم زمیـن است کـه سرباز کم است

 

 

پاورقی: 1- مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏22، ص 702.